W naszych lasach liściastych wczesną wiosną zakwitają zawilec żółty Anemone ranuculoides i zawilec gajowy A. nemorosa o białych kwiatach. Siedliska bogate w wapń zasiedla rzadki i chroniony w Polsce zawilec wielkokwiatowy A. sylvestris.

Zawilec gajowy osiąga wysokość 10-20 cm i ma łodygę zakończoną jednym białym kwiatem. W uprawie są także odmiany o pięknych kwiatach różowych ‘Rosea’ i ‘Allenii’, różowoliliowych ‘Robonsoniana’ lub liliowych ‘Royal King’ oraz odmiany 
o kwiatach pełnych białych, jak ‘Bracteata Pleniflora czy ‘Vestal’ i pełnych biało zielonych, jak ‘Green Fingers’. Zawilec gajowy kwitnie obficie wczesną wiosną, a jego odmiany nieco później, w kwietniu/maju.

Rośliny najefektowniej prezentują się w większych grupach pomiędzy drzewami i krzewami w ogrodach naturalistycznych. Można  je też sadzić w ocienionych miejscach na skalniakach oraz wśród paproci czy funkii.  Zawilec gajowy lubi dość żyzne, próchniczne i niekwaśne  podłoże o zróżnicowanej wilgotności: wiosną wilgotne, a latem, kiedy przechodzi okres spoczynku, umiarkowanie suche. Łatwo się go rozmnaża przez podział kłączy i z nasion.

Zawilec wielkokwiatowy dobrze rozrasta się podziemnymi rozłogami i lubi  lżejsze, próchniczne gleby o odczynie zasadowym i stanowiska słoneczne. Jego śnieżnobiałe pachnące kwiaty rozwijają się w maju. Rośliny zachowują dekoracyjność również po kwitnieniu dzięki biało-wełnistym owocostanom. Zawilce wielkokwiatowe najlepiej sadzić w grupach w pobliżu drzew i krzewów lub na rabatach. Ciekawym towarzystwem dla nich są bodziszek krwisty, firletka smółka, wilczomlecze migdałowy i sosnka.

Duże walory dekoracyjne ma również  zawilec mieszańcowy A. hybrida. Jego odmiany charakteryzują się bujnym wzrostem (wysokość 80-120 cm) i okazałymi kwiatami. Kwiaty białe, różowe lub czerwone pojawiają się w sierpniu i utrzymują się do pierwszych silniejszych przymrozków. Zawilec mieszańcowy należy do najpiękniejszych kwiatów jesieni i ma wiele od- mian: ‘Albadura’ o białoróżowych  kwiatach, silnie rozrastająca się, ‘Honorine Jobert’ o pojedynczych, czysto białych kwiatach, ‘Königin Charlotte’ – bardzo stara odmiana o półpełnych, jedwabiście różowych kwiatach, ‘Kriemhilde’ o półpełnych, jasnopurpurowo czerwonych kwiatach, od spodu ciemniejszych, ‘Luise Uhink’ o dużych, półpełnych kwiatach, bujnie rosnąca, ‘Rosenschale’ o bardzo dużych ciemnoróżowych kwiatach. 

Jesienią kwitnie także zawilec japoński A. hupehensis, który osiąga 40-80 cm wysokości i ma różowe kwiaty. Jego kwitnienie przypada na sierpień i wrzesień. Mniej znanym  jest zawilec pajęczynowaty A. tomentosa ‘Rubustissima’, dorastający do 100 cm. Jego pojedyncze jasnoróżowe kwiaty zebrane w grona pojawiają się także w sierpniu i wrześniu. Późną jesienią i zimą ozdobne są również jego wełniste owoce. 

Zawilce jesienne są bardzo przydatne do sadzenia w grupach ogrodowych i parkowych, na rabatach między wyższymi drzewami, przy ścianach budynków i pergoli – po ich wschodniej lub zachodniej stronie. Dobrze wyglądają w towarzystwie odmian astra gawędki, zimowitów, świecznic, rutewki, wiązówki i paprotnika szczecinkozębnego. Kwiaty długo zachowują trwałość po ścięciu, dlatego chętnie stosowane są w różnych wyrobach bukieciarskich.

Byliny te najlepiej rosną i obficie kwitną w lekkim półcieniu na dość wilgotnym, próchniczno-gliniastym podłożu. Młode rośliny są wrażliwe na mróz, konieczne jest więc okrywanie ich np. torfem, gałązkami roślin iglastych lub agrowłókniną, zwłaszcza 
w pierwszym i drugim roku po posadzeniu. Zawilce te rozmnaża się wiosną przez podział roślin lub zimą za pomocą sadzonek korzeniowych.

Warto jeszcze poznać dwa gatunki zawilców, których częścią podziemną są bulwy. Pierwszy to zawilec powabny A. blanda. Zalicza się go do niskich (15 cm wys.) bylin kępiastych. W marcu i kwietniu pojawiają się kwiaty o barwie niebieskiej, białej lub różowej, w zależności od odmiany. Wkrótce po kwitnieniu rośliny zamierają.  Część podziemną zawilca stanowią drobne, guzowate bulwki, które sadzi się we wrześniu do gruntu na głębokość 5-7 cm w miejscach ciepłych, słonecznych lub półcienistych. Po pierwszych mrozach należy je staranne okryć torfem, suchymi liśćmi i gałązkami z roślin iglastych. Zawilce powabne można uprawiać na tym samym miejscu przez kilka lat. Efektownie prezentują się w towarzystwie krokusów, tulipanów i szachownic na rabatach, obwódkach oraz w pobliżu krzewów i na skalniakach. Ładnie też wyglądają w różnej wielkości pojemnikach. W Polsce są rzadko uprawiane ze względu na stosunkowo małą mrozoodporność.

Drugi zawilec, wieńcowaty A. coronaria, dawniej nazywany królewskim, zaliczany jest i dzisiaj do najpiękniejszych roślin ogrodowych. Dorasta do wysokości 25-50 cm, a jego kwiaty w kształcie czarki mają barwę białą, różową, czerwoną, fioletową i niebieską. Częścią podziemną zawilca wieńcowego jest wieloletnia bulwa, którą można przechowywać nawet przez trzy lata, ale przed sadzeniem trzeba ją moczyć w letniej wodzie przez dobę. Do gruntu mogą być sadzone na początku października, jednak wtedy wymagają starannego okrycia, np.  grubą warstwą liści, bo często przemarzają. Lepiej je więc posadzić 
w kwietniu. Bulwy umieszcza się na głębokości 6-8 cm. Do czasu zakwitnięcia (do czerwca), rośliny trzeba podlewać oraz 2-3 razy zasilić nawozem wieloskładnikowym i ostrożnie spulchniać ziemię. W sierpniu, kiedy liście zaczynają zasychać, bulwy się wykopuje i przechowuje przez zimę w pomieszczeniach przykryte piaskiem lub trocinami. Zawilec wieńcowaty najlepiej rośnie w miejscach słonecznych lub nieznacznie zacienionych, na glebie lekkiej, próchnicznej o odczynie obojętnym lub lekko kwaśnym. Pięknie wygląda  na kwietnikach i rabatach. A jego kwiaty wykorzystuje się także w wiązankach i bukietach.