„Miło po listku rwać niepełną stokroć i rozkochanych słów różaniec cedzić” – tak oto urodę filigranowej byliny chwalił przed wiekami poeta Juliusz Słowacki, czyniąc z jej kwiatów niemych świadków swej miłości. 

Stokrotki to jedne z najmilszych małych kwiatków, bez których w ogrodzie – zwłaszcza utrzymanym w stylu naturalistycznym – czegoś by nam brakowało, a mały wiosenny bukiecik byłby bez wyrazu. Stokrotka pospolita Bellis perennis jest powszechnie występującą byliną w Polsce i całej Europie. Jest bardzo wytrzymała – znosi przygryzanie przez zwierzęta i deptanie, toteż jest gatunkiem charakterystycznym dla pastwisk, trawników, przydroży i łąk.

 

Stokrotki Bellis (zdj.: Fotolia.com)

Główny okres kwitnienia stokrotek przypada na wiosnę, ale rozciąga się w różnym nasileniu właściwie przez cały okres wegetacyjny – kwitnie nawet podczas łagodnych zim. Rośnie głównie na glebach zasobnych w składniki mineralne oraz niezbyt próchnicznych.  

Wszystkie obecnie uprawiane formy i rasy stokrotek ozdobnych pochodzą od małej, wszędobylskiej stokrotki pospolitej. Ponieważ najobficiej kwitnie, wydaje dużo nasion i wykazuje najkorzystniejsze cechy odmianowe w drugim roku po posadzeniu, uprawia się ją dla celów zdobniczych w cyklu dwuletnim.

Dłuższa uprawa jest nieopłacalna, gdyż rośliny tracą stopniowo walor dekoracyjny. Odmiany uprawne różnią się od gatunku wyjściowego pełnym kwiatostanem, jak również wielkością.

Stokrotka jest również rośliną leczniczą, gdyż zawiera saponiny, garbniki, żywice, kwas jabłkowy, winowy, szczawiowy i octowy oraz znaczne ilości soli mineralnych. Wchodzi w skład wielu mieszanek zielarskich (surowcem jest kwiatostan).