Tawułki od A do Z

Awamori-so, tak brzmi japońska nazwa tawułki. Piszemy o niej nieprzypadkowo, gdyż w Kraju Kwitnącej Wiśni roślina ta darzona jest wielkim szacunkiem i jest wykorzystywana w eleganckich kwiatowych aranżacjach stanowiących ważną część tradycyjnej ceremonii picia herbaty. Tawułki nie są jednak tylko elementem kompozycji z kwiatów ciętych, gdyż jako rośliny cieniolubne, wyróżniające się pięknym zapachem i kolorem kwiatów, są ważnym elementem aranżacji ogrodów zacienionych.

Tawułki od A do Z

Jeszcze sto lat temu znane były tylko niskie odmiany tawułek o kwiatach koloru białego. Z czasem jednak sytuacja zaczęła się diametralnie zmieniać. Wielki wybór odmian, jaki mamy dziś, zawdzięczamy Georgowi Arendsowi, bodaj najważniejszemu hodowcy tawułek w historii botaniki. Na początku lat 20. XX wieku Arends zaczął krzyżować gatunki dzikie, uzyskując z nich dużo nowych odmian, które sklasyfikował jako jedną grupę i nazwał swym nazwiskiem.

Tawułki Arendsa kwitną później niż np. dzika tawułka japońska, ponadto osiągają znacznie większe rozmiary. Kwiaty występują w bardzo szerokiej gamie kolorów, od bieli po odcienie ciemnoczerwonego.

Z uwagi na dość pokaźne rozmiary, a trzeba zaznaczyć, że tawułki Arendsa osiągają wysokość do jednego metra, rośliny potrzebują więcej przestrzeni także w obrębie bryły korzeniowej. Dlatego nie powinno się ich umiejscawiać w bezpośrednim sąsiedztwie drzew.

Rodzaj Astilbe jest bardzo zróżnicowany, co oznacza, że obok odmian wysokich mamy też wiele odmian niskich, które wyróżniają się opadającymi pędami. Takimi cechami obdarzone są tawułki z grupy Simplicifolia, które idealnie nadają się na zacienione stanowiska do ogrodów skalnych i doniczkowych.

Pielęgnacja tawułek

Tawułki muszą być często podlewane i wymagają żyznego podłoża. Byliny czują się najlepiej w półcieniu, pośród drzew i krzewów o niezbyt zwartej koronie. Pełne słońce tolerują tylko wtedy, gdy ziemia jest dostatecznie wilgotna. Większą wytrzymałość na suszę wykazuje jedynie tawułka japońska. Ogólnie jednak zaleca się, aby podczas upałów podlewać obficie wszystkie gatunki. W przeciwnym razie wierzchołki liści oraz kwiatostany zaczną zasychać.

W ogólnej ocenie tawułki uchodzą za rośliny wytrzymałe i odporne na działanie mrozu. Choroby występują raczej rzadko, nawet ślimaki nie są zbytnio zainteresowane. Po sezonie miejsce kwiatów zajmują przepiękne owocostany, które zdobią rabaty w okresie zimowym.