W czerwcu rozwija swe przepiękne białe kwiaty kalina koralowa Viburnum opulus. Zebrane są one w płaskich podbaldachach średnicy do 10 cm. Na brzegu płonne, duże, wewnątrz drobne z pręcikami i słupkami. Krzew ten naturalnie występuje w Europie, północnej Afryce i północnej Azji. W Polsce rośnie w wilgotnych lasach (nazywanych łęgami, gradami) i zaroślach.

Dorasta do 4 metrów. Ma często zakorzeniające się gałęzie, które dotykają ziemi. Pączki kwiatowe zawiązuje w roku poprzedzającym kwitnienie (sierpień). Liście szerokojajowate, 3-5-klapowane, jesienią przepięknie wybarwiają się na szkarłatnopurpurowo. Owoce są krwistoczerwone, błyszczące, dojrzewają we wrześniu, bardzo długo utrzymują się na gałązkach (często do wiosny).

 

 

Kalina koralowa najlepiej rośnie na żyznych i wilgotnych glebach, mogą być nawet piaszczyste, ale zasobne. Najlepiej posadzić ją na rabacie, gdzie będzie pięknym tłem dla innych krzewów i bylin. Nadaje się do uprawy w mieście, na przykład w parkach czy okolicy zbiorników wodnych, ze względu na bardzo dekoracyjne kwiaty i czerwone owoce.

Lecznicza kalina

Kalina koralowa jest cenioną rośliną leczniczą. Surowcem zielarskim jest kora, z której sporządza się odwar lub ekstrakt o działaniu rozkurczowym, uspokajającym, przeciwkrwotocznym i przeciwbólowym.

Odwar ten łagodzi również dolegliwości podczas menstruacji, ale przed zastosowaniem należy bezwzględnie zasięgnąć porady lekarza. Zbiór i suszenie kory najlepiej przeprowadzić późną jesienią lub wczesną wiosną. W tym celu najpierw ścinamy gałązki, potem łuszczymy korę, a następnie suszymy ją w temperaturze do 50°C.

Owoce kaliny zawierają trujące saponiny, na które najbardziej wrażliwe są duże zwierzęta i dzieci. Z powodu zawartości trujących związków owoce nie są surowcem leczniczym.