Autorką tesktu jest mgr inż. Beata Romanowska

Wraz ze wzrostem roślin wyczerpują się składniki pokarmowe znajdujące się w glebie. Część z nich pobierana jest przez rośliny, a część wypłukiwana do głębszych warstw gleby. Zadaniem nawożenia jest nie tylko odżywianie roślin, ale także podnoszenie żyzności gleby. Najlepsze efekty uzyskuje się, stosując rozłożone substancje organiczne w formie kompostów.

 

Kompostowanie

Do kompostowania można używać wszelkich resztek organicznych – liści, trawy, roślin z pielenia w fazie przed kwitnieniem, kory, trocin, obierek z warzyw i owoców – z dodatkiem ziemi i mielonych minerałów, a także obornika. Stosując kompost, nie musimy się martwić o przedawkowanie składników pokarmowych. Dojrzały kompost uzyskuje się po mniej więcej 1-2 latach pryzmowania materiału organicznego. Po przesianiu na arfie budowlanej miesza się go z wierzchnią warstwą podłoża. Kompost dodaje się do gleby co roku, w dawce 2-4 kg/m2. Po 3 latach dawki kompostu można zmniejszyć do 1,5-2 kg/m2.

 

 

 

Nawożenie

Do nawożenia obecnie wykorzystywany jest obornik w formie wysuszonej i granulowanej, dostępny w handlu. Jest już pozbawiony nieprzyjemnego zapachu i łatwy w użyciu. Rozpuszcza się go w wodzie w stężeniu 1 l suchego obornika na 5 l wody i pozostawia na ok. 2 tygodnie, często mieszając. Taki roztwór przed użyciem rozcieńcza się w proporcji 1:5.

Nawożenie kompostem warto czasami uzupełnić nawozami mineralnymi, natomiast stosowanie wyłącznie nawozów mineralnych nie jest zalecane. Mimo że są łatwe w użyciu i szybko pobierane przez rośliny, nie podnoszą jednak żyzności gleby, mogą też prowadzić do niebezpiecznego przenawożenia.

Najlepiej używać nawozów wieloskładnikowych, zawierających pełną dawkę makro- i mikroskładników od kwietnia do czerwca.

 

Wymagania pokarmowe i zasilanie

Najwięcej składników pokarmowych pobierają jałowce płożące i cisy, najmniej świerki pospolity i kłujący. Nawożenie wykonuje się wiosną, nie później niż do końca czerwca, szczególnie nawozami zawierającymi azot, ponieważ rośliny muszą mieć czas na przygotowanie się do zimy. Późniejsze nawożenie azotem stwarza niebezpieczeństwo przemarzania.

Jodły, świerki, sosny, modrzewie i choiny zasila się jednorazowo na przełomie marca i kwietnia, natomiast cisy, cyprysiki, żywotniki i jałowce zasila się połową dawki rocznej w marcu, drugą połową w czerwcu. Nawóz rozsypujemy po obrysie korony, a nie przy samym pniu, na wilgotną glebę i wprowadzamy go do jej wierzchniej warstwy.

W przypadku ściółkowania gleby rośliny powinno się dodatkowo zasilić nawozem azotowym, np. saletrą amonową w ilości ok. 20 g/m2.

 

  

Podlewanie

Dłuższe okresy braku wody hamują wzrost roślin. Zwłaszcza świerki, jodły i choiny są wrażliwe na nawet okresowe niedobory wody, natomiast jałowce i sosny łatwiej znoszą takie warunki.

Woda z podlewania lub opadów powinna dotrzeć bezpośrednio w obręb systemu korzeniowego. Dlatego jednorazowe dawki wody wynoszą 10-15 l /m2, najlepiej dostarczane w ciągu 1,5-3 godzin. Ta ilość wody latem wystarczy na ok. 12 dni. Latem nie należy podlewać roślin w ciągu dnia, gdyż wówczas zachodzi największa transpiracja. Najlepiej nawadniać je rano. Stratom wody można zapobiegać przez spulchnianie powierzchni gleby – w ten sposób przerywa się drobne kanaliki między cząstkami gleby, którymi woda wyparowuje, oraz okrywając powierzchnię ściółką.

Ściółkowanie

Ściółkowanie zabezpiecza podłoże przed wysychaniem, przed wzrostem chwastów, zmniejsza wahania temperatury, a ściółka organiczna, rozkładając się, dostarcza próchnicy i poprawia strukturę gleby. Jako ściółkę pod iglaki można zastosować różne materiały. Najpopularniejsza jest kora, najlepiej przekompostowana przez co najmniej 2-3 miesiące. Pozwala zmniejszyć zawartość fenoli obecnych w korze do ilości tolerowanych przez rośliny.

Przy ściółkowaniu korą rośliny mogą cierpieć na niedobór azotu i żelaza. Niedobór żelaza spowodowany jest wysokim poziomem manganu w korze, co utrudnia roślinom pobieranie żelaza.

Dobrą ściółką są też przekompostowane trociny. Jednak należy rozkładać je cieńszą warstwą (maks. 2-4 cm), gdyż ulegają większemu zbiciu niż produkty z kory. Można zastosować również pociętą, rozdrobnioną słomę lub trzcinę (warstwa grubości 7 cm). Na ściółkę nadaje się też niedojrzały kompost. Odczyn ściółki pod rośliny iglaste powinien być taki sam jak podłoża, w którym rosną.

Specjalną formą ściółkowania jest wykorzystanie materiałów nieorganicznych, jak kamienie, kruszywo ceramiczne, czarna folia lub czarna włóknina ogrodnicza. Folię rozkłada się wiosną na wilgotną glebę, a zdejmuje jesienią.

 

Cięcie

Cięcie iglaków wykonuje się 2-, 3-krotnie w ciągu roku: pierwsze wczesną wiosną, najlepiej przed rozpoczęciem pełnej wegetacji – wycina się pędy uszkodzone przez mróz, nadłamane oraz te, które przeszkadzają roślinom posadzonych zbyt gęsto. Przeprowadza się także wtedy pierwsze cięcie formujące żywopłotów i form topiarycznych. Cięcie to pobudza pąki śpiące do aktywności, dzięki czemu żywopłot się zagęszcza. W czerwcu skraca się tylko nowe przyrosty o mniej więcej 1/3. W tym czasie można również skrócić przyrosty sosen, co spowalnia ich wzrost. 

Ostatnie cięcie wykonuje się w sierpniu, po zakończeniu wegetacji. Można z niego zrezygnować, gdyż ma ono charakter kosmetyczny – usuwa się te przyrosty, które wychodzą poza zaplanowany kształt. Później nie tnie się już iglaków, ponieważ ich pędy muszą zdrewnieć do zimy. Cięcia najlepiej wykonywać, gdy księżyca ubywa, czyli od pełni do nowiu.

W celu ułatwienia pracy przy nadawaniu roślinom różnych kształtów warto stosować specjalne szablony, np. z drutu, tyczek. Żywopłoty powinny mieć w przekroju kształt trapezu, szerszego u podstawy.