Są to mieczyki, dalie, pacioreczniki i begonie bulwiaste, a także mniej znane błonczatki, tygrysówki, cynobrówki (krokosmie) czy galtonie. Organy podziemne tych roślin sadzi się wiosną do gruntu, a we wrześniu i październiku wykopuje. Zabiegu tego nie należy opóźniać, zwłaszcza w deszczową i chłodną pogodę, gdyż w zimnej i wilgotnej glebie części podziemne łatwo gniją. We wrześniu wykopuje się m.in. cebule błonczatki, sprekelii i śniedka wiechowatego oraz bulwy jaskra, iksji, sparaksisu i zawilca wieńcowatego. Nieco dłużej, do października w gruncie mogą pozostawać np. bulwy dalii, frezji, gloriozy i cynobrówki, cebule galtonii i neriny oraz kłącza paciorecznika. Przed wykopaniem przycina się pędy roślin na wys. 10–15 cm, a następnie ostrożnie wykopuje. Wykopane organy przechowuje się przez kilkanaście dni w ciepłym i suchym pomieszczeniu, a po przesuszeniu oczyszcza z ziemi i martwych resztek, po czym układa w ażurowych skrzynkach lub koszach. Cebule, bulwy i kłącza przez zimę przetrzymuje się w temp. od +2 do 15OC. Niektóre, np. cebule błonczatki, karpy dalii i bulwy gloriozy, powinno się przechowywać zagłębione w trocinach, miale torfowym lub piasku.